കഥ- അനിത പ്രേംകുമാര്
]
ഞാന് വളരെ നല്ല ആളാണ്.
കുലീന കുടുംബത്തില് പിറന്ന, മാന്യമായി സംസാരിക്കുന്ന , ആര്ക്കും ഒരു ഉപദ്രവവും ചെയ്യാത്ത, അനാവശ്യ മായി ആരോടും സഹായ അഭ്യര്ത്ഥന നടത്താത്ത, എന്നാല് കഴിയുന്ന ഉപകാരം മറ്റുള്ളവര്ക്ക് ചെയ്യുന്ന ഒരു സാധാരണക്കാരന്!
എന്നാല് എനിക്ക് ചുറ്റുമുള്ള, ആളുകള്, എന്റെ കുടുംബം, ബന്ധുക്കള്, സുഹൃത്തുക്കള്, ഞാന് ഇടപെടുന്ന സമൂഹം , എന്നെ ഭരിക്കുന്ന, ഈ നാടിനെ ഭരിക്കുന്ന ഭരണ കര്ത്താക്കള്, ആരും ശരിയല്ല.
അതുകൊണ്ടാവാം എനിക്ക് ജീവിതം വല്ലാതെ മടുത്തു. ഒരു കുറിപ്പ് എഴുതി വച്ച് മരണത്തിലേയ്ക്ക് പോയാലോ എന്ന് ആലോചിക്കാതെയല്ല. പക്ഷെ, ആത്മ ഹത്യ പാപ മാണത്രേ.
പിന്നെ എന്ത് ചെയ്യും?
കാത്തിരിക്കാം. എന്നെങ്കിലും ഒരു ദിവസം അവര് ഒക്കെ മാറാതിരിക്കില്ല.
അന്ന് ഞാന് പറയുന്ന കാര്യങ്ങള് അതെ അര്ത്ഥത്തില് അവര്ക്ക് മനസ്സിലാവും.
എന്റെ ആശയങ്ങള് അവര് അംഗീകരിക്കും.
എന്റെ ആഗ്രഹങ്ങള് പറയാന് എന്നെ അവര് അനുവദിക്കും.
ചെയ്യാത്ത കുറ്റങ്ങളുടെ പേരില് അവര് എന്നെ അനാവശ്യമായി ചീത്ത പറയുന്നത് നിര്ത്തും.
എനിക്ക് ഇഷ്ട മുള്ളിടത്തൊക്കെ യാത്ര പോകാന് കഴിയും.
അമ്മായി അമ്മ പോര് മതിയാക്കി, എന്റെ അമ്മ , എന്റെ ഭാര്യ യെ തിരിച്ചു വിളിക്കും.
അതല്ലെങ്കില് അമ്മയുടെ സ്നേഹം മനസ്സിലാക്കി, അവള് തിരിച്ചു വന്നു എന്റെ കൂടെ താമസിക്കും.
അങ്ങനെ -- അങ്ങനെ-- ---------------അങ്ങനെ-- ഒരു പാടു കാര്യങ്ങള്.
"അങ്ങനെ ഒരു കാലം " അയാള് സ്വപ്നം കാണാന് തുടങ്ങി.
അയാളുടെ ജീവിതത്തിലെ വിലപ്പെട്ട, ഒരു പാടു വര്ഷങ്ങള് സ്വപ്നം മാത്രം കണ്ടു കടന്നു പോയത് അയാള് അറിഞ്ഞില്ല.
ഇന്ന് വയസ്സായി, കണ്ണും കാതും കേള്ക്കാതെ, നടക്കാനാവാതെ , അവശനായി, കിടപ്പിലായപ്പോള് അയാള് മനസ്സിലാക്കി.
മറ്റുള്ളവര് എന്നെങ്കിലും മാറും എന്ന് കരുതി, മിണ്ടാതെ , എല്ലാം സഹിച്ചു ജീവിതം ജീവിക്കാതെ തീര്ന്നു പോയ ഞാന് എന്തൊരു വിഡ്ഢി!ജീവിതം വളരെ ചെറുതായിരുന്നു. മറ്റുള്ളവരെ മാറ്റാന് ഉള്ള സമയം ഒന്നും അത് നമുക്ക് തരുന്നില്ല.
യഥാര്ത്ഥത്തില് മാറേണ്ടത് അവര് ആയിരുന്നില്ല. ഞാന് ആയിരുന്നു.
* * *
അത് ശരിയാണ്
ReplyDeleteവളരെ ശരി
ഇതാണോ വലിയ കാര്യം ഞാന് വിചാരിച്ചു ...രണ്ടാം ഭാഗം വന്നുവെന്ന് വേഗം പോയി അതെഴുത്
ReplyDeleteഞാൻ മാത്രം മാറിയതു കൊണ്ട് കാര്യമില്ല. കാലത്തിനനുസരിച്ച് എല്ലാവരും മാറണം.. അതാണ് ശരി...
ReplyDeleteകാലത്തിനനുസരിച്ച് കോലം കെട്ടേണ്ടിവരുന്നു.
ReplyDeleteആശംസകള്